Tegelijk

Er gebeurt veel tegelijk vandaag.
De Rozen van Jericho zijn  een ware trekpleister en zorgen voor gesprekjes tussen reizigers die elkaar niet kennen. Gesprekjes met een filosofische kwinkslag.

Ik schrijf traag op het raam, van binnen naar buiten:
Ik schrijf andersom, terug dus.
“De tijd bestaat alleen maar omdat alles anders tegelijk zou gebeuren.”
Albert Einstein.

Hoe dichter bij de aarde,
hoe trager de tijd.
De klok in de stationshal beneden gaat trager dan de klok die hier boven hangt.
(Een mini mini mini nano beetje, maar toch…)

Een vrouw volgt letter per letter wat er op het raam verschijnt. Vastbesloten om de hele zin uiteindelijk te lezen. Achter haar passeren treinen, af en toe kijkt ze om. Dan komt haar trein aan, ze blijft naar het raam kijken terwijl ze instapt en kijkt door het raam van de trein hoe ik m’n zin afmaak.

Twee mensen van de NS wijzen vrolijk naar het raam.

Een klein meisje leest met open mond.

Een jongen vraag wat voor stift ik heb gebruikt.

Er komt een man van 90 een babbeltje maken. Hij kent het station nog van toen er locomotieven waren en vertelt uitvoerig 20 minuten over de geschiedenis van deze plek. Ik zeg hem dat ik niet geloof dat hij al 90 is, zo vitaal. Hij neemt z’n hoedje even van z’n hoofd en haalt z’n hand door z’n grijze lokken om te laten zien dat het ‘echt’ is.