Op de wc

Gisteren was het Brabants Dagblad op bezoek op perron 1. Na een aangenaam interview over Everywhen legt Marjolein uit hoe de Songline installatie werkt.
Door de hele stad en ook opa andere stations in Brabant zijn ‘stippen’ verspreid. De QR-code die daarop staat geeft toegang tot de online versie van de kaart die in de Songline installatie te zien is.

Een uur later komt er een man binnen om te vragen wie de tekst op het raam heeft geschreven. De tekst over tijd en Einstein. Over de ene klok die sneller loopt dan de andere, kortom: over dat tijd relatief is.
Hij is bekend met de theorie, zet zich op een stoel en vertelt over de maantijd die anders is dan de tijd op aarde; over dat hij in z’n hoofd soms graag in een andere tijd zit; over de pijnlijkheid van tijd; over tijdreizen en Minority report. Zijn trein komt aan, hij moet gaan. “Ik ga terugkomen,” zegt ie.

Vandaag hebben we samen met regisseur Maarten Lok goed gerepeteerd aan de voorstelling. We proberen uit hoe het is om half binnen half buiten te spelen – het publiek
kijkt van binnen naar buiten. Marjolein maakt zelfs een uitstapje naar perron 2, waar ze Britt probeert te spiegelen die binnen staat. Britt loopt binnen van links naar rechts, Marjolein loopt van links naar rechts op het perron. Britt hurkt, Marjolein hurkt ook een beetje. Britt blijft gehurkt, Marjolein staat op het perron alsof ze op de wc zit. Het duurt een beetje lang. Twee meisjes vanaf perron 1 kijken naar haar. Naar die rare vrouw die staat alsof ze op de wc zit, alleen, terwijl er geen trein aankomt.