In een open blik

We zuigen stof. Dweilen. Zijn klaar voor de nieuwe dag. En dan gaat de zon schijnen.
We verbazen ons over de snelheid van de verplaatsing van het licht.
Honderden voetstappen op de vloer.

Een jurist komt binnen. Hij ziet er scherp uit. Hij loopt rond en maakt fotos.
Geschoren. Klaar voor….iets. Hij komt bij ons aan tafel zitten en zegt dat hij na het hele verkiezingsgebeuren dacht, kom ik ga naar binnen en vergeet alles even. Even ruimte voor gedachten. Hij blijkt politiek actief.
We hebben een heel gesprek over hoe mensen in debatten geen tijd voor elkaar openlaten om echt te discussiëren. Elkaar uit laten praten. Naar elkaar luisteren.

Britt is naar Milaan vertrokken.
En ik zit aan tafel. Mensen komen op me af. Beginnen gesprekken. Ik zit en verwacht niets. Zit. Schrijf.
Er gebeurt veel. Het doet me denken aan Australië waar ik een aantal weken in de middle of nowhere aan het strand in een hut woonde. Niets dan de elementen. Een tuinslang in een boom waaronder ik douche.
Geen vragen over tijd, maar erin zitten. Het laten gebeuren. In het begin is het onrustig, omdat je voelt dat je misschien iets moet. En dan gaat je blik open, je neus, je huid, je oren. En dat is veel. Heel veel.